Bir Anadolu Öğretmen Liseli olarak hala her Öğretmenler Gününde sabahtan akşama kadar içimde “Öğretmen Marşı” çalar… Ne zaman yemek siparişi verip beklerken daha da acıksam hemen aklıma “İvan Pavlov’un köpeği” gelir… Daha 14 yaşındaki çocuğun İvan Pavlov ve Köpeğini bilmesi mi yoksa Öğretmen Marşı’nı her yıl severek, gururla, özlemle söyleyen avukatların, mühendislerin, sosyologların da yetişmiş olması mı rahatsızlık verdi bilmiyorum. Önce yavaş yavaş değişen muhafazakarlaşan yönetim kadrosu, öğrencilere ve malesef öğretmenlere artan baskı, en nihayetinde kapanış.
Öğretmen Liseleri neydi? Başarı ve disiplinin yanında öğrencilere sosyalleşme imkanıydı , faydalanmak isteyene. Yalnızca başarılı insanlar yerine hem başarıyı hem dolu dolu yaşamayı keşfedebilmiş insanlar yetiştirmekti Anadolu Öğretmen Lisesi.
Lise hayatım boyunca büyük bir coşku ve hazırlıkla karşıladığım 16 Mart artık içimde koca bir burukluk. 1848 yılından beri gelen bir geleneğin bilerek isteyerek yok edilişi…
Yalnızca biz değil çevredeki bütün okulların öğrencilerinin davetli olduğu bir şölendi 16 Martlar…2008 yılı Mart ayı, Öğretmen Okullarının kuruluşunun 160. yıl dönümü il bazında Bozüyük Anadolu Öğretmen Lisesi’nde kutlanacak… Aylar süren hazırlık, heyecan, telaş…
O yıl koro, halk oyunları, oratoryo ve bireysel müzik performansında yer almıştım. Uzun süren prova sürecinde genel prova günü ekipler sırayla çalışıp dinlenmeye gitmişti, ben bir ekipteki işim bitince diğerine gittiğim için dinlenememiştim. 20 dakika mola hakkımda da okulun hemen karşısındaki evime gidip halının üzerinde yatıp “çok yorgunuuum herkes dinlendi ben dinlenemedim” diye ağlamıştım. Annem de “zorla mı girdin sanki, madem çok yoruluyorsun hepsine girmeseydin” diye kızmıştı.
Zorla değil, hepsine isteyerek katılmıştım. Çünkü Anadolu Öğretmen Liseleri ders çalışmak isteyen çocuğa da, spor yapmak isteyen çocuğa da, dans etmek isteyen çocuğa da, tiyatro yapmak isteyen çocuğa da istediği imkanı verebiliyordu. Ben de hepsini istemiştim.
Bugün yoğun meslek hayatımda sosyal aktivitelerime ayırdığım zamanıma şaşıran herkese aynı cevabı veriyorum “ben hep böyleydim, okul çıkışı hep bir provam/ çalışmam olurdu, şimdi de iş çıkışı oluyor bir şey değişmedi” diyorum.
Kaç yıl oldu Öğretmen Okullarını kapattıkları umurumda değil, lisemin binası artık ne olarak adlandırılıyor hiç ilgilenmiyorum, renkleri, duvarları da değişmiştir onu da değiştirsinler… Köy Enstitüsünü’ nün günümüze süzülen ufak bir yansıması Anadolu Öğretmen Lisesi ise, Köy Enstitüsünü kapatan zihniyetin günümüze yansımasıdır onu da kapatan zihniyet.
Dedem Arifiye Öğretmen Okulu mezunu bir öğretmen, teyzem Bilecik Öğretmen Okulu mezunu bir ev hanımı, annem Yunus Emre Öğretmen Okulu’nda eğitim almış bir anne… Babam da Öğretmen Okulunu kazanıp gitmemiş bir baba… Öğretmen okullarının kapanmasıyla güzel aile geleneği de ortadan kalkmış; gözü buğulu, içi buruk bir Anadolu Öğretmen Liseli ben.
Selam olsun aynı sıralardan geçtiğim tüm Öğretmen Okullulara! 173. Yılımız Kutlu Olsun
